Wszyscy jesteśmy fotogeniczni Data dodania: 2021-03-28

Z Jolantą Zygmunt-Więzik, fotografką, właścicielką studia Foto-Hollanda, rozmawia Małgorzata Lichecka.   

Pracowałam kiedyś w handlu zagranicznym i jeden z moich meksykańskich klientów mówił do mnie Hollanda, czyli Jolanta. W hiszpańskim jot wymawia się jak ha, więc kiedy dzwonił, a rozmawialiśmy w trybie głośnomówiącym, wszyscy w biurze słyszeli tę Hollandę. I już przylgnęła do mnie taka ksywka. A kiedy na poważnie zaczęłam interesować się fotografią, na stronie www.plfoto.com założyłam konto użytkownika Hollanda. Uznałam też, że to dobra nazwa dla firmy i dziś jestem rozpoznawalna jako Foto-Hollanda. 

Zrobiłam je aparatem analogowym Zenit, który dostałam w prezencie, i była to seria czarno-białych portretów moich najbliższych – córki i męża. 

Tak. Te portrety znalazły się na wystawie. A były to jedne z moich pierwszych prac robionych ze świadomością, własnym aparatem, który sama musiałam rozgryzać. Kilka zdjęć z rodzinnej sesji wzięłam na spotkanie Gliwickiej Grupy Fotograficznej PRECEL. Andrzej Marczuk, jej założyciel, rozłożył je na stole i powiedział: „o, one spokojnie nadają się na naszą wystawę w Ruinach, którą robimy za dwa tygodnie”. Myślałam, że dostanę zawału: przyszłam pierwszy raz, byłam zielona, mój materiał wcale nie wydawał mi się superwartościowy. A Andrzej był z nich zadowolony. I jeszcze powiesili moje zdjęcia obok fotografii Michała Sowińskiego (artysta fotograf, uhonorowany tytułem Artiste FIAP, członek rzeczywisty i członek honorowy Fotoklubu Rzeczypospolitej Polskiej, Związku Polskich Artystów Fotografików, współzałożyciel Gliwickiego Towarzystwa Fotograficznego – przyp. red.)  

Wszystko toczyło się naturalnie i zaczęło od miłości do własnego dziecka. Więc pewnie moja historia jest podobna do wielu innych, co zresztą potwierdzają rozmowy z fotografkami, które zmieniły swoje zawodowe tory. Potem, gdy poczułam, że sprawia mi to ogromną przyjemność, potrzebowałam już czegoś więcej. Chciałam kontaktu z ludźmi o podobnych pasjach. Tak trafiłam do grupy Precel. Przy nich rozwinęłam skrzydła, nakręcała mnie wymiana wiedzy, wspólne plenery i wystawy fotograficzne. Byłam z nimi, bardzo intensywnie, przez kilka lat i wtedy naprawdę się rozwinęłam. Dopiero po tym etapie poczułam moc i to, że mogę otworzyć firmę. Faktycznie, uwielbiam fotografować ludzi, kocham przyrodę, ale najbardziej  lubię człowieka wśród natury. A Wilcze Doły? Obudziły kolejną pasję - „polowanie” z obiektywem na ptaki. Taka ornitologiczna fiksacja. Reportaże z tego miejsca robiłam by pomóc naszej sprawie i ochronić wyjątkowe miejsce. W studiu fotografuję w zupełnie inny sposób, reporterka to żywioł, ale wszystko spina człowiek. Dla niego bije moje fotograficzne serce. 

Początkowo uczyłam się z książek oraz metodą prób i błędów ćwicząc na mojej córce Mai. Dziś, wchodząc w działkę fotografii, wszyscy korzystają z warsztatów fotograficznych, a dwadzieścia lat temu nie była ona tak szalenie popularnym medium i takich szkoleń prawie nie było. Po dołączeniu do GGF PRECEL dużo pomogli mi między innymi: Witold Cichocki (zmarł w 2019 roku) genialny fotograf i pedagog, wspomniany już Andrzej Marczuk, Marcin Korczak i paru innych członków grupy.     

 

To prawda. Żeby zrobić dobrą fotografię trzeba dotrzeć, z wyczuciem, do człowieka.  Rozmawiać z nim, powodować, że się otwiera, oswajać z sytuacją i aparatem. Technika jest ważna, ale ważniejsza psychologiczna umiejętność bycia z drugą osobą, zazwyczaj sam na sam w przestrzeni studia. Czasami więc rozmowa trwa dłużej niż sama sesja. Ale dla mnie ten moment jest najważniejszy.  

Teraz już nie, ale był taki czas, że się z nim praktycznie nie rozstawałam. Uważałam, że muszę go mieć, bo przecież zawsze może się coś wydarzyć, a ja bez aparatu. Teraz robię przerwy i sprzęt leży w plecaku. Chociaż przyznam się, że kiedy idę na Wilcze Doły targam je prawie zawsze, choć słyszę od męża „Jola, to tylko zwykły spacer”. Rodzina przywykła do mojej pasji i pracy. Tak, ja dość dużo o tym mówię, i pewnie już trochę czują przesyt. Mój syn czasami mnie pyta, czy możemy porozmawiać o czymś innym, a nie tylko o fotografii. Ale oczywiście wspierają mnie i pomagają w różnych projektach i wyzwaniach. Jestem fotografką, bo uwierzył we mnie mój mąż. Był czas kiedy nie wiedziałam czy sobie poradzę z własną firmą, on był przekonany, że tak, że muszę spróbować.   

Kiedy wybieram się na Wilcze Doły to… aparaty dwa. No i plecak. Bo przecież gdy przyleci pustułka albo rudzik, będzie potrzebny teleobiektyw.      

Drużyna A i „Z miłości do potęgi trzeciej” to cykl dokumentujący życie rodziny niepełnosprawnych trojaczków.   

Nie lubię się ograniczać i chyba stąd ten społeczny projekt. Pani Agnieszka przyszła do mnie na sesję ciążową, zamówili razem z mężem Arkiem także sesję noworodkową, ale po urodzeniu dzieci zdarzyły się bardzo poważne kłopoty zdrowotne maluchów, i zrobiliśmy ją dopiero, kiedy miały dziesięć miesięcy. Bardzo ich polubiłam, zaprzyjaźniliśmy się. Na początku robiłam pojedyncze sesje, takie na pamiątkę, ale potrzebne też były zdjęcia do różnych akcji społecznych, i w którymś momencie pojawił się pomysł na reportaż o ich życiu. Wtedy rzeczywiście cały rok im poświęciłam, jeżdżąc z nimi praktycznie wszędzie, byłam bardzo często u nich w domu, rejestrując, jak wygląda każdy dzień. To było dla mnie ogromne emocjonalne przeżycie. 

 

Jedną z najważniejszych działek w mojej pracy jest fotografia rodzinna i pokoleniowa oraz projekt Pokolenia Kobiet, który w sumie kontynuuję cały czas od przeszło trzech lat. Rok temu przyszła do mnie Agnieszka, modelka, i kiedy ją zobaczyłam, jej piękną twarz, duże oczy i wspaniałe, naturalnie kręcone, bardzo długie włosy, zapytałam czy mogę jej zrobić kilka zdjęć. Trochę się krępowała, przyszła prosto z ćwiczeń, bez makijażu, w dresie. Powstała wówczas seria portretów – energetycznych i naturalnych. Spodobała mi się ta konwencja i postanowiłam zrobić więcej zdjęć. 

Trzy miesiące później, na spotkaniu z koleżankami fotografkami, zobaczyłam album Petera Lindbergha „Shadows on the wall”, bardzo surowe, czarno-białe zdjęcia aktorek hollywoodzkich, kobiet w różnym wieku, pozujących w bardzo naturalny sposób, a same fotografie były bez retuszu i wszystkich tych trików. Zrobiłam kolejną sesję, tym razem z moją córką, później z jeszcze jedną kobietą. I wyklarował się bardzo konkretny kształt mojego nowego projektu. Z końcem 2020 roku na fb napisałam o nim, zapraszając kobiety. Zgłosiło się kilkanaście, i już w lutym miałam materiał na wystawę. Otworzyłam ją w dzień kobiet. Żeby pokazać, że wiek nie ma znaczenia, ma natomiast naturalność i indywidualność. Światło i emocje.  

 

Z tym bywa ciężko, ale mam pomocnika – mąż jest informatykiem i doradził mi jak dobrze katalogować sesje. Jestem teraz przy katalogu numer 4335, w jednym mieści się od 200 do 3 tys. zdjęć. 

Tak.