Mam trzy rowery. Kocham wszystkie Data dodania: 2020-11-06

Jeżdżąc, działa charytatywnie, dba o planetę. Otrzymała wyróżnienie w plebiscycie Człowiek Ziemi Gliwickiej, organizowanym przez redakcję „NG”. Z Anną Guzek, Gliwicjuszem Internautów 2019, rozmawia Marysia Sławańska.

O, tak, Reksio! Potem Pelikan i słynne Wigry 3. Tata nauczył mnie jazdy, gdy miałam trzy lata. Szybko załapałam, ale nie potrafiłam hamować. I nagle tato mnie puścił! Krążyłam wokół żywopłotu, krzycząc, w końcu na nim wyhamowałam. Gdy po latach przesiadłam się na markę Merida, zaczęła się moja pasja i skończyły wycieczki wokół bloku. Teraz mam trzy rowery – górski, trekingowy i szosowy – kocham je wszystkie.

Rekolekcje w Szczejkowicach. Miałam 13 lat, przejechałam 20 km i był to ogromny wyczyn. W szkole średniej jeździłam ze znajomymi na górę św. Anny i do Częstochowy. Podczas studiów rower zszedł na drugi plan, ale miałam drugą pasję – góry. Co weekend byłam w Tatrach. Po studiach wróciłam do Gliwic i do roweru. Marzyłam o Rzymie. Nie chciałam jechać sama, więc w internecie znalazłam grupę z Krupskiego Młyna, która taką wyprawę organizowała. Wydawało mi się, że mam formę, bo rok wcześniej zdobyłam Kilimandżaro i Gerlach. Przeliczyłam się. Po pierwszym odcinku, z Krupskiego Młyna do Czech, padłam, ręce i nogi mi się trzęsły. Stwierdziłam, że jestem obciążeniem dla grupy i muszę się poddać. Ale tak miało być.  

W dniu, gdy zrezygnowałam z Rzymu, ekipa z krakowskiego Klubu 80 Rowerów zaczynała objazd Polski z osobami niewidomymi. Wróciłam do domu, przepakowałam sakwy i nocnym pociągiem zamierzałam jechać na Pomorze, by złapać grupę. Niestety, nie było biletów na rower. Powiedziałam: „Panie Boże, jeśli chcesz, bym się tam znalazła, znajdziesz sposób”. I... złapałam sympatycznego chłopaka na BlaBlaCar. Jechał tirem, więc nie było problemu z zabraniem jednośladu.

Opiekowałam się Michałem. Wiąże się z tym anegdota. Kiedy dojechaliśmy na nocleg, zaprowadziłam Michała do łazienki. Powiedziałam, gdzie co jest i wychodząc, poradziłam, aby... zapalił światło, bo jest jakoś ciemno... Wszyscy śmiali się z tego przez całą wyprawę. Na szczęście Michał miał do siebie dystans. Na przykład, gdy spadł mi łańcuch, powiedział, że mam się odsunąć, bo on „zobaczy”.

Chciałam podzielić się pasją z uczniami. Pokazać, że świat to nie tylko siedzenie przy laptopie i telefonie, ale i widok z siodełka rowerowego. Jest wprawdzie ból, pot, są łzy, ale gdy zdobywa się kolejną górę, pokonuje się też słabości. Zorganizowałam dla dzieciaków dwa obozy rowerowe, w tym roku planowałam pierwszy etap wyprawy dookoła Polski – nie udało się z powodu epidemii. Ale cieszy, że dzieci chcą jeździć. Piszą do mnie, kiedy wycieczka, bo tęsknią.

Podczas pierwszej jechaliśmy do Gniezna i nagłaśnialiśmy sprawę Oliwki, która urodziła się z udarem. Potem „kręciliśmy kilometry” dla autystycznego Filipa, z Gliwic aż do Międzyzdrojów. Pamięta pani, że nie wierzono w nas wtedy?

A jednak daliśmy radę. Nawet 7-letnia Lenka. Z kolei rok temu „kręciliśmy” dla seniorów, objeżdżając województwo śląskie. Zebraliśmy pieniądze i udało się wyremontować zagrzybione mieszkanie starszego pana. Odmalowaliśmy je, wstawiliśmy nowe drzwi i okno.

Przejechałam Izrael, Gruzję, Armenię, z kolegą zdobyłam Rzym (nie poddałam się!), jeździłam po Kirgistanie, Malezji, Singapurze. W tym roku miałam w planach Japonię, ale nie wyszło. Byłam za to na Litwie i w Łotwie. Chcę zdobyć rowerem Koronę Gór Polskich – no, może pomijając Rysy, bo tam nie da się wjechać, trzeba rower wnieść.  

Niesamowitą infrastrukturę rowerową ma Poznań. Ale tylko on. Niestety, w całym kraju brakuje nawet dobrego pobocza. Szczególnie jest to dotkliwe, gdy jeździ się z dziećmi.

Już sama nominacja była wyróżnieniem. Dowiedziałam się o niej od rodziców uczniów, gdy gratulowali mi na szkolnym korytarzu. Takie wyróżnienie to honor. Cieszę się, że doceniono rower i moje działania na rzecz środowiska. Wzruszające, ale i zobowiązujące.