Artur Barciś specjalnie dla „Nowin Gliwickich”. Wierszykami na hejterów Data dodania: 2020-05-23

Artur Barciś to jeden z najwybitniejszych polskich aktorów. Stworzył wiele znakomitych ról teatralnych i filmowych. Popularność zyskał dzięki występom w programie „Okienko Pankracego”. Pod koniec lat 90. wcielił się w postać Tadeusza Norka w kultowym serialu telewizyjnym „Miodowe lata”, a potem utożsamiany był z przebiegłym Arkadiuszem Czerepachem z niezapomnianego „Rancza”. Rozmawiamy z nim o narodowej kwarantannie, sytuacji ludzi kultury podczas pandemii, walce z hejtem oraz niesłabnącej popularności „Miodowych lat”.

Nie rozumiem. Do czego pan nawiązuje?

Ostatnio nie oglądałem żadnych programów informacyjnych, więc zaskoczył mnie pan tą wiadomością. I nie wiem, szczerze mówiąc, jak się do tego odnieść. Bo z jednej strony bardzo się cieszę, ale z drugiej jestem pełen obaw. Bo pandemia się przecież jeszcze nie skończyła. 

Pan dzwoni do mnie ze Śląska, czyli rejonu, w którym codziennie ujawnia się 200-300 nowych przypadków osób zarażonych koronawirusem. A przecież także w innych częściach Polski wirus nie zniknął zupełnie. W ostatnim czasie stałem się pesymistą, wiele spraw widzę czarno. Boje się, że zbyt wcześnie przywracamy tę normalność. Oczywiście, to jest zrozumiałe, bo ludzie nie chcą już siedzieć w domach, chcą tego świata sprzed trzech miesięcy, ale czy czasem nie jesteśmy w gorącej wodzie kąpani?

W swoich czterech kątach. Mam dom z ogrodem, za oknem do życia budziła się przyroda, więc nie było źle. Wreszcie miałem czas na odpoczynek, bo od ośmiu lat nie byłem na żadnym urlopie. Nadrobiłem różne domowe zaległości, przeczytałem czekające książki, pisałem wierszyki. Tęskniłem za wnukami i przyjaciółmi. Na szczęście okres izolacji przypadł w dobie internetu, więc kontakty były częste. Nie wyobrażam sobie, jakby to było w czasach mojego dzieciństwa. 

Zaczęło się od „Apelu profilaktycznego” Szymona Marhwiaka Barabacha z Oławy. Ten wiersz podsunęła mi żona. Poprosiła, bym go nagrał, bo może ludziom przemówi do rozumu i zostaną w domach. I zrobiłem to, ale nie spodziewałem się, że będzie miał taki oddźwięk. Nagranie zyskało ogromną popularność, na obecną chwilę ma sześć milionów odsłon. 

Po sukcesie „Apelu” zaczęli do mnie pisać rodzice i nauczyciele, prosząc, abym wymyślił i nagrał jakąś fraszkę skierowaną do najmłodszych. Bo dzieciom szczególnie trudno jest zrozumieć sytuację, w jakiej się nagle znalazły. Dlatego napisałem „Wierszyk dla dzieci”. Zwracam się w nim do ukochanego wnuka, tłumacząc, czym jest koronawirus i wyjaśniam, jak ważne jest, by podczas epidemii zostać w domu. 

Do tej pory udostępniłem 20 rymowanek. Większość jest mojego autorstwa, ale nie wszystkie. Niedawno zgłosiło się nawet wydawnictwo, które chce je wydać, więc prawdopodobnie powstanie książka z pandemicznymi wierszykami. 

Tak już mam, że łatwo mi się układa rymy. Dotychczas większość wierszy pisałem do szuflady, a teraz, z racji tego, że siedzę w domu na kwarantannie i nie mogę pracować, staram się być aktywny w inny sposób. I mam drobną nadzieję, że to komuś pomaga. Przez to medium, jakim jest mój fanpage na Facebooku, staram się ludzi głaskać po głowie, ale też zwracać uwagę na różne problemy pojawiające się w czasach kryzysu, jak wspomniany hejt na lekarzy i pielęgniarki. O tym opowiada rymowanka „Dwa bloki”. 

Ludzie wysłuchali apeli o pozostanie w domach. Nie wyjeżdżali na święta, nie spotykali się ze znajomymi, więc nie powtórzył się u nas wariant włoski. Ale nie wszędzie sytuacja wraca do normy. Przecież już mówiliśmy o Śląsku… 

Absolutnie się z panem zgadzam. I dlatego mówię, że generalnie, dzięki właściwej postawie społeczeństwa, zdaliśmy egzamin. To znaczy my, zwykli ludzie. Nie mówię o kierujących państwem. Inna rzecz, że tak naprawdę nie wiemy, jaka jest skala epidemii w Polsce. Mam przyjaciół wśród lekarzy i oni powątpiewają w prawdziwość podawanych statystyk. Szczególnie tych dotyczących zgonów.

Nie, aktywność pana Andrzeja Dudy nie miała żadnego wpływu na nasz akces do tej akcji. Nominował mnie raper Loko z Białegostoku. A że szczytny cel inicjatywy, to zaangażowałem się wraz z Czarkiem. 

Zagraliśmy wtedy razem w „Miodowych latach”, dlatego teraz podpisaliśmy się Kanalersi. Przypomnę, że tak nazywał się zespół muzyczny założony w serialu przez głównych bohaterów – tramwajarza Karola Krawczyka i kanalarza Tadeusza Norka. 

Bo ludzie wciąż wspominają tę produkcję, zresztą, cały czas w telewizji lecą jej powtórki. Mało tego, ostatnio tatuażystka Dagwra w swojej ofercie umieściła… portrety Karola i Tadzika. Dostałem od niej zdjęcia naszych podobizn, ulokowane na ludzkich ciałach. (śmiech) Dobrze, że Norek znalazł się na łydce damskiej… 

Ja. 

W pewnym momencie akcja, jaką wymyśliło środowisko raperskie, stała się nadto polityczna. Szczytna idea zamieniła się w poletko rywalizacji kandydatów na prezydenta. Artyści poczuli się wykorzystani. Byli i tacy, którzy mówili, że inicjatywa jest już spalona, że nie warto w niej brać udziału, bo zagarnęli ją dla swoich celów politycy. Dlatego w naszym kawałku padają słowa:

 Jednocześnie apelujemy o opamiętanie się do polityków i hejterów:

Ale na koniec dajemy też nadzieję, że mogą jeszcze nadejść miodowe lata. Wszystko zależy od nas samych. 

Oczywiście. Ale nie jest to taka przyjaźń, że bez przerwy ze sobą przebywamy. Lubimy się, cenimy, znamy od wielu lat. Bardzo lubię grać z Czarkiem, czy to na scenie, czy w filmie. 

Bardzo tęsknię za pracą. Czuję wielki głód grania, bo przed pandemią robiłem to codziennie, a bywało, że i dwa razy dziennie. Kiedy z powodu wirusa z Chin świat zwalniał, zaczynaliśmy próby do spektaklu „Porwanie”. 

Kryminalna komedia autorstwa Francisco Nortesa, hiszpańskiego aktora i dramaturga. Reżyserem jestem ja, a obsada – istne marzenie! Wymienię tylko kilka nazwisk: Agnieszka Więdłocha, Łukasz Simlat, Antoni Pawlicki, Damian Kulec. Premiera planowana była na wrzesień, teraz wiem, że przesunięto ją na luty.

Nie jestem na etacie żadnego teatru. Kiedyś związany byłem z Ateneum, ale dzisiaj łączy mnie z nim tylko luźna umową o współpracy. Dlatego finansowo też dostałem po tyłku. Ale nie chcę narzekać, lamentować, bo są osoby w dużo gorszej sytuacji. Żyję z oszczędności, bo jako człowiek roztropny coś tam odkładałem na tak zwaną czarną godzinę. 

Dlatego ja też skorzystałem. Wystąpiłem o czasowe zwolnienie z płacenia składek ZUS. Ale czy moje podanie zostało pozytywnie rozpatrzone, tego nie wiem. Musiałbym zapytać księgową. 

Aktorzy, jak i cała ekipa pracująca przy tym serialu, byli jak jedna wielka rodzina, więc śmierć Pawła mocno mnie dotknęła. Odszedł ktoś z nas. W sumie na planie „Rancza” spędziliśmy 10 lat. Co prawda z Pawłem miałem akurat mało ujęć, bo nasze wątki krzyżowały się raczej rzadko, ale na samym planie widywaliśmy się często. I bardzo się lubiliśmy. Smutne, że już go nie ma. Postać „Kusego” pozostanie jednak na zawsze.